Voordat ik moeder werd, dacht ik al dat ik het druk had toen ik mijn Tamagotchi in leven moest houden. Nog niet gehinderd door kennis, ervaring en extreem slaapgebrek, had ik een heel romantisch beeld van het ouderschap. Natuurlijk las ik weleens iets over ouders die het maar zwaar vonden, maar dat zou mij uiteraard niet overkomen.
Ha! Inmiddels ben ik vier kinderen rijker en heb ik onder invloed van de realiteit mijn beeld enigszins (ahum) bijgesteld.
Mijn verwachtingen van het ouderschap waren:
- Dankzij rust, reinheid en regelmaat, zouden mijn kinderen na een maand doorslapen. Mijn oudste sliep na een week al door. Ik dacht dat dat kwam doordat ik een heel relaxte moeder was. Nu, drie kinderen verder (onder wie een huilebalk), weet ik dat het andersom was. Relaxte baby = relaxte moeder. Wie zegt dat het omgekeerd is, heeft geen idéé.
- Ik zou altijd overal op voorbereid zijn, dankzij een volledig uitgeruste luiertas. In werkelijkheid neem ik als we de deur uitgaan twee bekertjes water en een luier mee. En als ik eraan denk de kinderen. De rest heb je meestal niet nodig en kun je in geval van nood altijd nog kopen.
- Mijn kinderen zouden na hun eerste levensjaar geen fles of speen meer hebben. Mijn kleuter heeft tot haar derde een speen gehad en vindt het stiekem nog heerlijk om af en toe uit een flesje te drinken. Heb ik geen last van, dus dat laat ik zo. Als ze naar de brugklas gaat neemt ze vast geen babyfles mee en zo wel, dan maak ik me er dán wel druk over.
- Mijn kinderen zouden opgroeien zonder de hele tijd tv te willen kijken. Ze vragen de hele dag om Netflix, maar aangezien ik dat verboden heb kijken ze ook weleens een dvd.
- Mijn kinderen zouden altijd schone kleding dragen. Geloof mij: dat moet je gewoon niet willen. Stelregel: schone kinderen = uitpuilende wasmand (want: zes keer per dag omkleden). Geeft alleen maar drama ook.
- We zouden heerlijke, relaxte vakanties hebben met ons gezin. Dat is in ieder geval vorig jaar hartstikke mislukt. Dankzij de regen hebben we de hele zomer Peppa Big gebingewatcht.
- We zouden geen uitpuilende speelgoedkast hebben. Helaas, niet gelukt. Maar ik verdeel wel al het speelgoed in boxen en een deel daarvan staat op zolder. Eens in de zoveel weken ruil ik wat om en dan hebben ze opeens een heleboel ‘nieuw’ speelgoed. Succes gegarandeerd. En de woonkamer blijft tenminste een beetje opgeruimd. (Een beetje, ja.)
- Mijn kinderen zouden het prima met elkaar kunnen vinden omdat ik ze goede omgangsvormen zou leren. In de realiteit heb ik ze om de een of andere onbegrijpelijke reden per ongeluk aangeleerd om de hele tijd ruzie te maken over wie het stomst is.
- Ik zou een witte bank nemen. En die zou schoon blijven. Het kan. Maar dan moet je hem wel in een afgesloten kamer bewaren. En de sleutel inslikken. We hebben nu een grijze bank met donkergrijze vlekken. Maar ik zeg gewoon tegen de visite dat dat zo hoort. Uniek design, heeft niemand.
- Ik zou heel consequent zijn. Ik ben heel consequent inconsequent. Soms mag iets niet en een andere keer weer wel. Dan heb ik even geen zin in gezeik, ik weet dat het gek klinkt.
- Ik zou altijd op tijd komen. Lukt niet. Mijn dochter van 7 is altijd vijf minuten te laat op school. De juf denkt dat dat komt doordat mijn zoon, die met de taxi naar school gaat, laat wordt opgehaald. In werkelijkheid kom ik sinds mijn geboorte al te laat. Dat van de taxi is wel waar, maar het komt me eerlijk gezegd ook heel goed uit.
- Ik zou een heel geduldige moeder zijn. Is me nooit gelukt, zal me nooit lukken ook. Als ze mogen verven gooit er altijd eentje het water voor de kwast om. En als ik dat opgeruimd heb hebben we opeens een abstract kunstwerk op de muur en dan word ik boos. Als ik samen met de kinderen een taart ga bakken niest er altijd wel eentje in het beslag en dan stuur ik ze weg en maak ik de taart in mijn eentje af.
- Mijn relatie zou nog precies hetzelfde zijn als voordat er kinderen kwamen, want we zouden gewoon af en toe iemand laten oppassen zodat wij een romantische avond samen hadden. In werkelijkheid durf ik het niemand aan te doen om op onze kinderen te passen. En als we heel even met z’n tweeën zijn, begint er altijd wel een kind te huilen. Inmiddels hebben we oordopjes aangeschaft. Voor de kinderen, zodat ze ons niet horen.
- Ik zou mijn kinderen heel leuk en lief vinden, maar ik zou natuurlijk niet zo’n kleffe moeder worden die alles wat haar kinderen doen fan-tas-tisch vindt. Stel je voor. En wat denk je? Als ik over ze praat moet ik altijd een doekje bij de hand hebben. (Tegen het kwijlen.)
- Het zwaarste aan het ouderschap zou ik vinden dat je kinderen op een dag het huis uit gaan. Ik had het mis. Het allerzwaarste aan het ouderschap is het hebben van kinderen. Pfff, wat een werk!
Geschreven door Amber Stobbe
Lees meer blogs op haar facebookpagina: Amber Blogt
Misschien ook interessant om te lezen: natuurlijk ouderschap
Denise heeft een Bachelor in International Tourism Management en een Master of Science. Ze won verschillende prijzen, waaronder die voor beste afstudeerscriptie. Ze heeft veel ervaring met content creatie en wetenschappelijke onderzoek en is moeder van 2 jongens.
